Ima
nečeg arhaično-zavodljivog u ambijentalnim kontemplacijama Kirilla Mazhaia, Belorusa iz Minska. Kolekcija njegovih snimaka iz 2015. (januar - avgust) je ponudjena kroz
opskurnu etiketu ШАΛАШ iz Novosibirske Oblasti, Rusija i iako info
navodi kao inspiraciju pesmu Small Hours
Johna Martyna sa albuma One World (1997), meni ovi beloruski
rani sati evociraju sve ono najbolje sto hodočasnika ovakve muzike uzbudjuje
ili smiruje tamo od Enoa & Frippa
sve do Williama Basinskog.
To
naglašavanje pesme Small Hours je
kada razmislim poluglasno stanovište koje govori o namerama Kirillove zvučne
prostornosti/ protočnosti. Način na koji je Martynova pesma snimljena nije bio
uobičajen za to vreme. Phil Brown,
čuveni inženjer zvuka koji u svom CV-iju ima klijente kao T.Rex, Cohen, Marley , Eno, The Associates,
Talk Talk, Throwing Muses (da navedem najdraze.. ) je snimio Small Hours tako što je zvučnike
postavio sa jedne, a mikrofone sa druge strane jezera, uhvatio je duh i habitus
lokacije čak i preko gusaka I talasa, što je mnogima dodatno bilo
zanimljivo i kao trivija. Inače, pesmu doživljavam kao prototip onoga što
su kasnije (u)radili Talk Talk, čijim
se zvukom upravo Brown pozabavio pri
kraju njihove karijere. Ako nije bilo dovoljno trivija, Robert Smith (The Cure) je na tribjutu
Johnu Martynu obradio upravo Small
Hours.
Cela
dodatna priča možebiti deluje kao off-topic koji je kao i u mnogo slučajeva
prevladao, ali kada se čuje Mazhaiovo
delo, ima smisla razmišljati o inicijacijama koje umetnici primaju i zatim razvijaju u sopstveni svet.
Нема коментара:
Постави коментар
Напомена: Само члан овог блога може да постави коментар.